سازندهای صخره ای مانپوپونر، روسیه

روسیه مکان‌های طبیعی، فرهنگی و تاریخی مختلفی را ارائه می‌دهد. برخی از آن‌ها شناخته شده هستند، برخی دیگر در پس زمینه باقی می‌مانند. یک تور مجازی هوایی به شما دربارهٔ یک نقطه عطف طبیعی باشکوه که ارزش شناخت جهانی را دارد، می‌گوید: سازندهای صخره‌ای Manpupuner، بت‌های سنگی در منطقه Troitsko-Pechorsky جمهوری کومی. در زبان محلی مانسی “Man-Pupu-nyor” به معنای “کوه بت کوچک” است، در زبان کومی آن را “bolvano-iz” می‌نامند، بنابراین ستون‌های سنگی در عامیانه به عنوان “Blockheads Mansi” شناخته می‌شوند.

در گذشته‌های دور اینجا رشته کوهی وجود داشت، اما بارش باران، برف، باد و تغییرات ناگهانی دما به تدریج باعث فرسایش سنگ‌های نرم شد. بقایایی که امروزه باقی مانده اند از سنگ‌های شیل سخت تشکیل شده اند. ستون‌های عجیب و غریب نتیجه تأثیر چندین قرن نیروهای طبیعت است. این فرآیند به عنوان “هوازدگی انتخابی” شناخته می‌شود. آن توده‌های صخره‌ای که می‌توانستند در برابر باد و آب و هوا بایستند، به نگهبانان واقعی تبدیل شدند: آن‌ها از آن سنگ‌هایی که در زیر آن قرار دارند از تخریب و فرسایش محافظت می‌کنند.

ارتفاع ستون‌های Manpupuner بین 30 تا 42 متر متغیر است. در مجموع، 14 ستون وجود دارد: شش در یک گروه و هشت ستون در گروه دیگر. هر ستون شکل منحصربفرد خود را دارد، شبیه به یک انسان، یک سر حیوان، یک بطری و اشیاء دیگر – اشکال متنوعی بسته به تخیل شخصی که به آن‌ها نگاه می‌کند. دو ستون از هشت ستون آنقدر به هم نزدیک هستند که شبیه یک تک سنگ به‌نظر می‌رسند.

گاهی اوقات، غول‌های سنگی صداهای سنگینی تولید می‌کنند که گویی با یکدیگر صحبت می‌کنند. با توجه به شکل غیرعادی این شگفتی‌های طبیعی، جای تعجب نیست که افسانه‌های زیادی دربارهٔ آن‌ها وجود داشته باشد. شایع‌ترین موردی که گفته می‌شود درباره غول‌های ساموید باستانی است که در راهپیمایی از میان کوه‌ها به قصد نابودی وگول‌ها (که قبلاً مانسی‌ها نامیده می‌شدند) می‌رفتند. در راه، شمن که میزبان میزبان بود، کوهی مقدس یالپینگ-نر را دید. او که قدرت‌های قوی‌تر از او را حس کرد، طبل خود را رها کرد. طبل شروع به غلتیدن کرد و تبدیل به کوهی مخروطی شکل شد که بعداً کویپ (درام) نامیده شد و مبارزان وحشت کردند و به سنگ تبدیل شدند. صخره شامان جدا ایستاده است: این همان چیزی است که از رهبر غول‌ها گذشت.

افسانه‌ای عاشقانه دربارهٔ بت‌های سنگی Manpupuner تاریخچه آن‌ها را به نبرد بین مردم محلی و غول‌هایی که می‌خواستند ایوم زیبا را بدزدند، ردیابی می‌کند. دختر برای کمک به ارواح کوه مقدس یالپینگ-نر مراجعه کرد و آن‌ها یک سپر جادویی به برادرش هدیه دادند. نور خورشید که از آن منعکس می‌شد، دشمنان را به سنگ تبدیل کرد. بر اساس روایت دیگری از همین افسانه، یک شمن قدرتمند درحال جلب کردن آیوم بود. شمن که طرد شد و احساس ناامیدی کرد، سپر خود را به زمین انداخت و جادو شروع شد. برادران دختر و شمن با تبدیل شدن به اولین گروه از بت‌های سنگی متحجر شدند. دختر و خانواده‌اش گروه دوم ستون‌های سنگی را تشکیل می‌دهند و سپر که به سمت کوه می‌پیچد، آن قله بسیار مخروطی به نام کویپ را به دنیا می‌آورد.

همانطور که می‌بینیم، افسانه‌ها در هم تنیده و دگرگون می‌شوند. با این حال، آن‌ها مطمئنا فقط به رمز و راز پیرامون ستون‌های Manpupuner اضافه می‌کنند.

گروه “بلاک ها” در یک نقطه صعب العبور قرار دارد، اولین کاوشگران تنها در دهه 1930 به این منطقه آمدند. پیش از آن، اعتقاد بر این بود که این منطقه مقدس است و تنها شمن‌هایی از آن بازدید می‌کردند که برای اعمال معنوی به آنجا می‌رفتند. امروزه، Manpupuner بخشی از ذخیره‌گاه پچورو-ایلیچسکی است. در سال 2008، این سازند به عنوان یکی از عجایب هفتگانه روسیه شناخته شد.

با این حال، این مکان هرگز به یک مقصد گردشگری انبوه تبدیل نشده است – رسیدن به آنجا آسان نیست. Manpupuner را می‌توان از بخش اروپایی، جمهوری کومی یا از آسیا در دسترس قرار داد. تیم هوایی از Komsomolsk در Pechora (کومی) شروع به کار کرد و با استفاده از یک ماشین برفی 227 کیلومتر را طی کرد. هنگام انجام چنین سفری، توصیه می‌شود یک شب در حلقه Shezhim-Pechorsky بمانید. شما می‌توانید از مناظر دیدنی این مکان از پانورامای ما لذت ببرید. اگر فردی خوش شانس باشد که مجوز ویژه‌ای در ذخیره داشته باشد، می‌توان شب را در نزدیکی بت‌های سنگی Manpupuner سپری کرد. شاید یک ویدیوی صرف از این مکان مقدس برای تجربه کردن همه احساسات کافی نباشد، اما زیبایی و عظمت آن مطمئناً همه را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

ما از کارکنان  ذخیره گاه طبیعی پچورا-ایلیچ و شخصاً از کارگردان  لئونید  سیماکین برای کمک در سازماندهی فیلمبرداری و همچنین راهنمای ما الکسی لاریونوف برای ماجراجویی شگفت انگیز ماشین برفی تشکر می‌کنیم.

عکس  استانیسلاو سدوف  و  سرگئی رومیانتسف